ദീപ സന്തോഷ്
ഞാൻ….
ഞാനൊരു പുഴയായിട്ടേയില്ല..
ഇരുകരയും തൊട്ടൊഴുകുന്ന
പുഴയാവാൻ
മോഹിച്ചിട്ടുമില്ല..
നീരൊഴുക്കിൽ കുതിർന്നൊരോർമ്മയുടെ
വക്കുകൾ അലിഞ്ഞൊരുപ്പായ് ഉറഞ്ഞുപോയ രാവുകളുടെ സാക്ഷി മാത്രം..
ഇരുളിലൊഴുകുന്ന നിഴലുകളുടെ കറുത്ത രൂപങ്ങൾക്ക് ആകൃതി തുന്നിയുമഴിച്ചുമിരിക്കുന്ന
നരച്ച..
വെറും കാർമേഘപ്പുതപ്പ്..
ആയിരം വേരുകൾക്കൊരുമിച്ചു പാർക്കാൻ
നീലിച്ച കാടിനുള്ളിലുറങ്ങുന്ന
അനേകം വെട്ടുകിളികളുടെ
ഒരൊറ്റ തപസ്സ്..
നഷ്ടക്കിനാക്കളുറഞ്ഞുതുള്ളുന്ന
അസ്ഥിഭസ്മത്തിനടിയിൽ
പൊള്ളുന്ന ശ്വാസഗതികളാൽ
ഉഴന്നിടറിപ്പോയൊരസ്തിത്വം..
നിറംവാർന്ന തലോടലുകളുടെ ശേഷിപ്പായ്
മുനിഞ്ഞു കത്തുന്ന പകൽവിളക്കിൻ
മങ്ങിയ ശോഭയിൽ തെളിഞ്ഞ…
പായൽപുരണ്ടൊരു കല്ല്..
ഞാനൊരു പുഴയായിട്ടേയില്ല..
ഒരു ജന്മദു:ഖം
തുവർത്തിയുണക്കാൻ
ആഞ്ഞുവീശിയ കാറ്റിൽ
വറ്റിവരണ്ട ഒരു കര മാത്രം..
#
ദീപ സന്തോഷ്