കവിത
പൊരുളറിയാതെ…
ആകാശം മഴയെ
തിരിച്ചു വിളിച്ച
വെന്തു നരച്ചൊരു
പകലിൽ നിന്ന്
നിലാവ് മരിച്ച
നിശയിലേക്കുള്ള
ദൂരമായിരുന്നു
നമ്മൾ തമ്മിൽ
ഉണ്ടായിരുന്നത് …
കത്തി പടരുന്ന
പകൽ ചൂടിനൊടുക്കം
ചിറകറ്റു വീണ
സ്വപ്ന ശലഭങ്ങൾക്കു
മേലേക്കു
രാത്രിമഴ പെട്ടന്നു
പിറവി കൊണ്ടു…
മഴനൂലുകളൊട്ടും
തണുവാർന്നിരുന്നില്ല
ശ്യാമമേഘങ്ങളുടെ
മിഴികൾ പൊഴിച്ചത്
സങ്കടങ്ങളുടെ
ചുടുനീർ
കണങ്ങളെയായിരുന്നു
മഴമേഘ
കണ്ണുകളിൽ
ഞാൻ നിന്നിലേക്കുള്ള
ദൂരമളക്കാൻ
തുടങ്ങി..
അളന്നളന്ന്
അളവുകോൽ
നഷ്ടമായിടത്ത്
നിശ്ചലമായ
നിമിഷങ്ങൾ….
എന്നിട്ടും
മതിവരാതെ
നഷ്ടമാകുന്ന
മോഹങ്ങളുടെ
കൂട്ടിലെന്നെ
തിരയാൻ തുടങ്ങി ….
എത്രയൊക്കെ
തേടിയലഞ്ഞിട്ടും
സാധൂകരിക്കാനാകാത്ത
അജ്ഞതയ്ക്കവസാനം
പൊരുളറിയാതുഴലുന്ന
ഞാനൊരു
സമസ്യ മാത്രം…
സിന്ദു കൃഷ്ണ