കവിത
എത്ര പെട്ടന്ന്…
ഞാനില്ലായ്മയിൽ നീയും
നീയില്ലായ്മകളിൽ ഞാനും
ഒരിക്കലുമുണ്ടാകില്ലെന്ന
സങ്കൽപ്പത്തിൽ നിന്നും
എത്ര പെട്ടന്നാണു കാല
വിസ്മൃതിയുടെ നാമിടങ്ങൾ അപ്രത്യക്ഷമായിരിക്കുന്നത്
നിന്നിൽ പൂത്ത പുലരികൾ
നിറം കെട്ടു കൊഴിഞ്ഞതും
നിന്നിലേക്കു ചാഞ്ഞ
വരികളുടെ സന്ധ്യകളടർന്നതും
നീയില്ലായ്മകളിലുരുകി
എന്നിലെ വരികളൊക്കെ
മഞ്ഞു പോലുറഞ്ഞതും
എത്ര പെട്ടന്നാണ്……
എന്നിലെ നീല നിലാവിനെ
പോലുമെത്ര പെട്ടന്നാണ്
നീയൊരമാവാസിയുടെ
കാളിമയാക്കി മാറ്റിയത് !
എന്നിലെ മഴ പെയ്ത്തിനെ
ഏതു വേനലായ് വന്നു
കുടിച്ചു വറ്റിച്ചു നീയൊരു
അറ്റമില്ലാത്ത മരുഭൂമിയാക്കി!
ഓർക്കാതെയൊരു നാൾ
നിന്നിലേക്കതിവേഗം പടർന്നു
കയറിയ ഞാനെന്ന ലതയെ
ആവോളം പടരാൻ വിട്ടെത്ര
പെട്ടന്നാണു നീയതിൽ പാതി
ദയാശൂന്യമായ് മുറിച്ചു മാറ്റി!
ഓരോ നിമിഷവും ഞാനിനി
നിന്നിൽ തളിർക്കില്ലെന്നു
ശപഥമെടുക്കുമ്പോഴും …..
ഇന്നെന്നുള്ളമാ പാതിയിൽ നിന്നുമാദ്യത്തേതിനേക്കാൾ
ശക്തിയോടെ നിന്നിലേക്ക്
പടരാൻ നിന്നെ ഗാഡമായി
പുണരുവാൻ കൊതിക്കയാണ് !
സിന്ദു കൃഷ്ണ